De omgekeerde wereld

"Mag ik mijn zakgeld"

Met die zin ben ik in een klap 40 jaar terug in de tijd, op zaterdag met spaarpot in de aanslag. Afhankelijk van de portemonnee van mijn ouders, afhankelijk van je ouders voor alles. Zij wisten hoe het werkte in de wereld, zij wisten hoe het moest.  Naarmate de jaren verstreken vervaagde dat wat zij meer wisten dan ik. Hun wereld werd kleiner of beter.... de mijne werd groter.

Ze hadden absoluut het beste met me voor, maar wat dat "beste" precies inhield, hoe dat vorm te geven dat konden was moeilijker in te schatten.
Ik denk dat ze wel vonden dat ik goed ben terecht gekomen.... Gesetteld met man, baan, huis en een paar kleinkinderen. En die kleinkinderen waren de wereld. Opa en oma waren alles, opa en oma konden alles. En waar ze mij niet meer konden helpen met het kiezen van een hypotheek leerden ze mijn kinderen hun schoenveters te strikken en dat je allerlei groenten in een soep kunt eten. Een zegen, want voor het een ben ik te ongeduldig en van het andere gruwel ik.

En nu ....40 jaar later staat mijn vader voor me met zijn portemonnee in de hand en vraagt om zijn zakgeld. Zijn kleine wereld wordt steeds kleiner en zijn weten en kunnen brokkelt met de dag af.
Waar mijn moeder vroeger mijn kleren klaarlegde voor de volgende dag doe ik dat nu voor mijn vader, ik repareer nu zijn scheerapparaat,lees samen met hem een tijdschrift en sus een ruzie tussen hem en zijn vriendin. Ze begrijpen elkaar vaak niet meer.
Genieten van de leuke momenten, maar later niet meer weten wat die leuke momenten inhielden. De kalender is de uitkomst en bied me aanknoop punten om het geheugen weer even terug te geven. Een kleine wereld....... Hij is verdrietig op de momenten dat hij zich realiseert hoe klein die wereld inmiddels is door de gesloten deuren tussen hem en de buitenwereld.
Van verzorgd en afhankelijk kind ben ik nu het zorgende deel in de vader-kind relatie. Wat kan er
veel veranderen in een mensenleven.

Ik vul de portemonnee aan, trek een overhemd recht, rits jassen dicht en neem het stel bij de arm om een kop koffie te gaan drinken in het restaurant.
De omgekeerde wereld........  Een bijzondere wereld

huwelijk 2.2.1

Het leven is net als een iphone.... een grote update!
Je begint als "ik 1.0" en naar wat proef updates naar "wij 2.0" komt dan de definitieve versie en die draait prima. Je moet er ven aan wennen maar dan heb je alle apps wel door zeg maar. Hij is geprogrammeerd op die welbekende vuilnisbak en ik heb een paar kookupdates gehad en het programma loopt als een tierelier. Niks meer aan doen zou je zo zeggen
Maar dan dient zich de update"gezin 2.1" zich aan, een compleet nieuwe versie van de huwelijks software. Daar zitten echt aardig wat buggs in voordat dat lekker draait zeg maar. Slapeloze nachten en talloze keren herstarten van de software en als je dan net lekker draait en doorhebt hoe deze versie in elkaar zit dan komt de volgende update er al aan..... "gezin 2.2" komt eraan. En de hele procedure begint weer opnieuw.
Inmiddels zitten wij in fase "gezin 2.2.1" we hebben er een aanhangsel in de 2.2 software bijgekregen. Een kleine wijziging in de software, deze is al volledig ge-update en draait vlekkeloos mee. De buggs zijn hier wel uit als het ware. Geen probleem dus.

Software zou geen software zijn als het ook eens niet werkt, dus ook in huwelijk 2.0 loopt het wel eens vast of crasht het. en net als in de echte computerwereld..... het is altijd een menselijke fout! Gelukkig hebben we alle vastlopers weer zelf kunnen herstellen!! Ook in de updates 2.1 en 2.2 hadden we wel eens een fikse bugg! Maar ook dat hebben we kunnen oplossen. De software draait goed. We installeren regelmatig nieuwe apps zoals "zoon-met-auto", "kleedgeld" en "hoe-laat-ben-je-thuis" Wij draaien volledig mee in de moderne wereld.

Langzaam aan gaan we weer terug in de tijd lijkt het soms, dan merken we ineens dat we weer in de oude versie aan het werk zijn, weer even terug naar "huwelijk 2.0" de kinderen zijn steeds meer de deur uit, we gaan weer samen op pad en regelmatig krijgen wij de vraag " hoe laat zijn jullie thuis" in plaats van dat wij die aan hen stellen. Ik dek weer een tafel voor twee ipv vier of vijf en s'avonds hebben we de TV weer voor ons zelf.
Gelukkig zal versie 2.2 nooit verouderen, die blijft altijd, wat er ook gebeurt. Wellicht met de aanhangsels en uitbreidingen naar  2.2.2 of misschien zelfs een versie 2.2.2.1........

We gaan het meemaken. Voorlopig genieten we van deze versie "gezin 2.2.1" die draait al een tijdje heel erg goed! houden zo dus!!

de kleine lettertjes

Als ik met mijn vriendinnetje de foto albums van onze vorige vakantie tripjes zit door te bladeren weet ik het zeker, er moet een nieuw brilletje komen. Deze staat al in drie boeken dus hoog tijd voor een nieuwe look!
Gelukkig is manlief deze keer wel een zaterdag boven water te vinden dus we kunnen op pad. Lenzen in en op naar de opticien. Ik heb er zin in.
De opticien ook, die heeft net zijn zaak volledig verbouwd en de collectie is nagelnieuw. Ik heb ze allemaal opgehad maar bij geen enkele geeft bij mij het WAUW effect.

Geheel tegen mijn princiepes ga ik vreemd en bezoek een andere opticien in het dorp. jaja een piepklein dorp, maar we hebben drie opticiens
Na weer een lange pas-sessie zet ik het brilletje op waarbij ik zeg, deze is het! Ik ben blij.
Manlief vraagt nog wel even zachtjes of hier wel een leesdeel in kan.... ik kijk even heel lelijk en zeg tegen de juffrouw dat dat echt niet aan de orde is, maar dat ik wel mijn oogjes even wil laten nakijken. Dat kan. Dus smiddags de lenzen weer uit, brilletje op en dan begint het. " wat is beter.... glaasje een of glaasje twee.... en nu een of twee" Mag je dan eerlijk zeggen dat het echt geen ruk verschil maakt??
En dan voor het eerst in mijn leven krijg ik te horen " uw ogen zijn vooruit gegaan, u heeft te sterke glazen in de bril" aha ik prijs me al gelukkig en zie me al triomfantelijk thuis aankomen, mijn ogen worden niet slechter, die worden beter.... dat zal hem.... Maar dan komt het: " dat komt omdat er meer plus komt, dan gaat de min wat omlaag"... eh... je bedoelt......
De juffrouw wil toch mijn leesprestaties even beoordelen. Ik krijg een super charmante bril op, zo een waarbij je absoluut niet denkt " ja dat is hem" en ik krijg een blad met tekst onder mijn neus. Ik kan alles lezen, dat zei ik toch al, ik kan prima lezen alleen het wisselen van ver weg naar dichtbij vraagt even wat focus tijd. Ze goochelt wat met glaasjes en weer die kaart onder mijn neus. En ik kan echt niet anders als zeggen...oke... eh ja.... dat scheelt wel een hele boel........Na nog wat glaswissels is de juffrouw eruit, leesondersteuning moet het worden. ik ben al afgehaakt, zie fietsen met fietsondersteuning, figuurondersteunende panty's en borstondersteunende step-inn's ..... de verloedering is begonnen.... leesondersteuning!!!

Terwijl dit in mijn hoofd nog aan het verwerken is komt mijn pas uitgezochte brilletje op tafel samen met de leesondersteunende prijslijst, en ook maar meteen de variofocus variant erbij.  Gehoorondersteuning heb ik duidelijk nog niet nodig want ik hoor prima de schrikbarende bedragen! met daarachter aan het slechte nieuws.... past niet in dat kekke briletje!
Ik moet dit echt verwerken en spreek af dat ik ga nadenken of ik dit brilletje neem met gewone ik-kan-zelf-lezen glazen of dat ik terug kom en een ander brilletje uitzoek waar de nee-je kunt-niet-meer-zelf-lezen glazen inpassen. gedesillusioneerd fiets ik naar huis.
De reactie van manlief laat ik maar even achterwege....hij had er geen enkele ondersteuning bij nodig in ieder geval.

de keuze over wat voor bril en wat voor glas stel ik nog even uit, ik herstel van een oogontsteking die ik opliep na een beschadiging aan het hoornvlies (lens niet goed uitgepeuterd) Daarna opnieuw meten en wie weet zijn die kleine lettertjes daarna ineens een stuk groter geworden!!!

Omdenken

Vandaag was ik als OR lid aanwezig bij het afscheid van de bestuurder van de organisatie waar ik werk, hij gaat met pensioen. Met een glaasje bubbeltjes prik en op van die fijn zittende hakjes luisterde ik naar speeches van verschillende mensen, allemaal terugblikken op de jaren van samenwerking, wiebelend van de ene voet op de andere hoopte ik dat het snel klaar was, dan de hoofdpersoon een hand geven, de standaard woorden prevelen en door naar de volgende happening. Dat liep even anders. Er was een heus programma en onderdeel daarvan was een workshop omdenken. Nu volg ik dit fenomeen wel op twitter maar ik had me er niet echt in verdiept. De ene tweet begreep ik, de andere niet.

Omdenken komt kort gezegd neer op niet meer denken in "ja maar" maar in "ja en", denken in mogelijkheden in plaats van alleen maar problemen zien. "Wat heb ik, en wat KAN ik daarmee"
We werden uitgedaagd om een londens taxiprobleem op te lossen (ik vertel het niet verder, mocht je hem ooit nog eens krijgen dan weet je de clou al!) en op een humoristische wijze krijgen we diverse casusen voorgelegd en bij allemaal denk je na het horen van de oplossing "O ja"

Dat brengt mij dan weer terug naar de dag van vandaag.
Ik kom vanmorgen om half 8 thuis, na een nachtdienst werken. Niet meer helemaal fit na 25 uur wakker zijn, maar het kersverse koningspaar bezoekt Duiven, een once in lifetime ervaring dus ik stap toch maar op mijn fietsje richting centrum. Het is gezellig druk bij de scoutingclub van zoon en de wachttijd vliegt voorbij, het koningspaar ook maar dat terzijde. Met wat mooie plaatjes op mijn mobiel richting huis om dan om 10 uur dan toch eindelijk in mijn bed te kruipen.
Niet voor heel lang want dochterlief is vroeg thuis uit school en maakt dat luid en duidelijk kenbaar onder aan de trap "mama waaaar ben je, ik ben thuis!!" De slaap is op, ik ga douchen, restaureer mezelf en ga door naar de afscheidsreceptie van de bestuurder. Woon een workshop omdenken bij en haast me dan naar een collega die ik zou oppikken voor het team uitje.
We eten gezamelijk en gaan bowlen, nog een drankje op de korenmarkt en dan mag ik weer aan het werk.
Ik ben moe, ik ben op, voel me zielig en beklaag mezelf.
Dan ineens valt er een kwartje............ Omdenken Syl, denk het eens om......

-Het bezoek aan het koningspaar was bijzonder en het meebeleven van de daarbij horende scouting activiteit van mijn zoon voelde heel goed. Ik zag hem daar in zijn element, in zijn groep. Wat mooi!
-Mijn dochter die me enthousiast wakker roept dat ze thuis is.... wat fijn dat ze blij is thuis te komen en dat ze om me vraagt.
-Deelnemen aan een workshop die je na een paar uur een geweldige eye opener geeft.....
-Een etentje met collega's is op een andere manier dan alleen het werk elkaar zien en spreken.
-Het uurtje bowlen en juigen voor elkaar als je een goede worp maakt geeft mij weer veel broodnodige energie na de afgelopen lastige weken.

En terwijl ik dan door de gangen loop in de stilte van de nachtdienst valt ineens dat kwartje, ik voel een boost van energie en hele hoop goed gevoel.
Het was geen slopende én vermoeiende én te drukke én te volle dag, ik ben niet zielig........
Ik heb wat geleerd vandaag ,ik kan het omdenken naar:

Wat een berg leuke, bijzondere, gezellige, humorvolle en mooie momenten had ik vandaag!
En dat.... dat geeft me echt een waanzinnig goed gevoel!



 

het nieuwe moeder zijn

"moet ik even bellen denk je"
"nee dat hoeft niet"
"maar het is al half 1"
"hij is bijna 17 schat"
"ja hoe laat is normaal dan"
"geen idee hij loopt niet in 7 sloten tegelijk"
"nee... maar 1 is ook al eng, ik sms wel even"
"neehee"

een kort gesprekje, in het donker, ik moet slapen want morgen gaat de wekker vroeg. Zoon is nog niet thuis van zijn scouting avond met vrienden.
ik was zo gewend dat hij om 12 uur thuiskwam en nu zien we de klok langzaam wat oprekken.
bijna 17, kind af, bijna volwassen.

Het nieuwe moeder zijn is niet meer vertellen hoe laat ze thuis moeten zijn, wat ze niet mogen en wat ze vooral moeten. In het nieuwe moeder zijn zitten we s'avonds  met een kop koffie aan de keukentafel en praten over studiekeuze, voorbehoedsmiddelen, tienerzwangerschappen, comazuipen en loverboy's.
Zonder ze direct met een angst, die ik af en toe voel, voor de maatschappij op te zadelen wil je ze toch waarschuwen voor  en bewustmaken van al die gevaren die ik als moeder op de loer zie liggen.

was dat voor mijn moeder destijds ook zo ingewikeld? was mijn toekomstige wereld in haar ogen net zo onveilig als ik het nu inschat voor mijn kinderen? Ongetwijfeld heeft zij het hetzelfde ervaren als ik nu terwijl het in die tijd allemaal lang niet zo heftig was als nu. comazuipen, loverboys, criminaliteit..... dat was toch heel anders toen. Of kijken mijn kinderen later ook zo.... " jeetje, 30 jaar geleden was het lekker easy, had je af en toe een vaag projectje x of een ander suf feestje... dat is nu wel anders"

Het nieuwe moeder zijn..... ik wil ze beschermen tegen alle onveiligheid die hen pad zal kruisen, of beter ik wil ze leren om te gaan met al die verschillende kanten van deze maatschappij. Welke keuze ga je maken en waarom.
Ik vind het wel eens lastig. Moet ik zeggen hoe laat ze thuis moeten zijn en hoeveel ze mogen drinken.... Ik weet het niet.
Gelukkig is het verantwoordelijkheidsgevoel bij groot en hoef ik me niet druk te maken dat ze zelf  in die 7 sloten lopen. Geen problemen met drank of drugs dus ik prijs me gelukkig.

kwart voor 1 hoor ik de garage deur open en dicht gaan. Hij is thuis. Welterusten hoor ik vanaf de gang, welterusten vent.
Mijn grootste zorg voor vandaag is weer voorbij, iedereen weer thuis.

sluimerende genen

na 19 jaar in het Brabantse gewoond te hebben ben ik via het Haagse in het Gelderse terecht gekomen.
Inmiddels ben ik 24 (!) jaar verder en ben ik het gelderse nooit meer uitgegaan.
Zoals ik in een eerder blog al schreef, hier is inmiddels mijn "thuis". Hier zijn mijn kinderen geboren en heb ik mijn werk en vrienden. We genieten van de mooie omgeving die om onze hoek ligt.
De laatste keer dat ik in Breda was herkende ik veel van de gebouwen al niet meer. Ook al vind ik de weg nog moeiteloos, het is niet meer mijn "hometown" En sinds het overlijden van mijn moeder en het verhuizen van mijn vader naar het gelderse was er ook geen reden meer om terug te keren naar mijn oude geboorte stad. Heimwee is er nooit geweest. Na mijn eerste verhuizing slokte het studenten leven me op, daarna de liefde en daarna...ach daarna waren we gesetteld!

Maar toch, 1x per jaar dan komt die heimwee terug, dan komen de sluimerende Brabantse genen omhoog en mis ik mijn "hometown"
Nu zegt manlief wel dat die genen wel vaker omhoog komen.....want "ziet syl meer als 5 mensen achter elkaar aan lopen dan ziet ze een polonaise"
Maar toch, een keer per jaar vieren zij vrij spel....dan mis ik het Brabantse carnaval!

Hoe lang is het geleden dat ik me samen met neef, nicht en beste vriendinnetje in een auto propte om de  halve nacht de kroegen af te lopen en 4 dagen in een polonaise liep. Jarenlang in hetzelfde kostuum.,Als Jut en Jul schuimde we de stad door. Toen nog redelijk onschuldig allemaal, want om twee uur gingen de kroegen dicht volgens mij! Blauwbekken tijdens de optocht en je zakken vullen met gratis balpennen, ballonnen en stickers. En elk jaar weer de kielegat medaille die dan met de optocht op je kostuum gespeld werd! Ik had een hele rij en was er trots als een pauw op.

Het huis was 4 dagen gevuld met carnaval vierende familie van buiten de stad en de geur van bier, rook, en kippensoep bleef nog dagen erna in je neus zitten. Overal lagen mensen te slapen, slingerde schoenen en kostuums. De verf en lak was in geen weken uit je haar te krijgen en de confetti vonden we maanden later nog in de kleine hoekjes.  Het was proppen maar zo gezellig.

In de verkleedkist op zolder liggen nog een aantal door ma gemaakte kostuums. Mijn Jut (of was ik nou jul) jasje is helaas verdwenen. Een PTT jasje vol genaaid met lovertjes. Elk jaar zaten we er uren bij en werd de schade hersteld en kwam er weer wat bij.

In het gelderse vieren ze ook carnaval. 1x heb ik mijn Groningse lief kunnen overhalen mee te gaan, maar dat was geen succes. Hij heeft die genen niet, zelfs niet sluimerend!! Nog 1x ging ik terug om me een avond in het feestgedruis te storten maar zoals het toen was....nee dat gevoel gaf het niet meer.
Nu is het weer carnavals tijd. Op facebook zie ik mijn brabantse vrienden weer in allerlei outfits voorbij komen en dan komen ze weer los he.... die brabantse carnavals genen. Vanuit de diepte komen ze op en wandelen een polonaise door mijn hoofd. Ze toeteren en zingen er zelfs bij.
Ik ga ook dit jaar niet terug naar het brabantse, om me nou alleen op een kroegentocht te storten gaat me te ver, maar ik koester mijn carnavalsgenen nog altijd.
En als er dan een gezellig liedje voorbij komt en al die genen door mijn hoofd stuiteren...... dan spring ik gewoon op en roep drie keer keihard ALAAF!!!
want ik ben wel unne broabander heej en daar ben ik trots op!

ALAAF, ALAAF, ALAAF!!!

het jaar van de afsluiting

Elk jaar kiezen we een thema, en elk jaar verbazen we ons erover hoe toepasselijk het thema is wat we kozen, of hoeveel gebeurtenissen we in het thema kunnen plaatsen.
Afgelopen december kozen we voor het jaar van de afsluiting. Klonk wel dramatisch, maar we doelde eigenlijk voornamelijk op de beoogde carriere switch van manlief.

Maar zo zie je dat "afsluiten" toch nog veelvuldig langskomt in een jaar.

Ik sloot mijn studie EVV af en daarmee ook mijn baan als verzorgende. Dat opende meteen mijn nieuwe plekje in hetzelfde team, als echte EVV-er. Voorlopig ben ik klaar met school, boeken, presentaties en opdrachten...... school=afgesloten!

Manlief heeft zijn loopbaan van 19 jaar bij de ene werkgever met gemengde gevoelens afgesloten, er waren al nieuwe deuren open en die is hij binnengegaan. Niks is gedwongen maar toch iets afsluiten wat altijd een vertrouwd onderdeel in zijn/ons leven was.
En hiermee sluiten we letterlijk de deuren van onze pech-beamer. Maar dat vinden we stiekem eigenlijk helemaal niet erg!!
Later dit jaar sloot ik ook mijn SAAB periode af en tevens de achterbank periode.... Van 2 deurs, naar 4 deurs met zitjes naar weer 2 deurs is het nu 2 zitter geworden...De achterbank periode is afgesloten. Kleine kinderen zijn nu groot.

Zoonlief sluit zijn VMBO schooltijd af. Met een fantastische cijferlijst en een extra vak zitten wij als ouders super trots te kijken naar ons kind. Dat kind waar we zorg om hadden op de basisschool. Hoe zal het later gaan, zal hij het redden... en kijk een jong volwassene zit daar, met verantwoordelijkheidsgevoel en doorzettingsvermogen. Hij komt er wel! Nieuwe deuren openen zich voor hem en hij gaat er vol op af!
Trots ben ik, heel trots!!

Zelfs mijn dementerende vader sluit iets af. Hij beëindigd de relatie met zijn "vriendin" . Na 7 jaar kiest hij, in al zijn verwardheid voor iets nieuws, voor zichzelf. We moeten er even aan wennen. Maar zien een gelukkig stel. We sluiten de nieuwe vriendin in onze armen en zien dat het zo goed is.
Door het dementie proces zie ik een hele andere vader verschijnen.
Ook dat "vader" zijn sluit steeds verder. Mijn rol veranderd van "verzorgd" kind naar "verzorgend" kind. Een wereld van verschil

Sommige vriendschappen zijn afgesloten, zij kiezen andere doelen, andere wegen. Hoort erbij misschien...maar ik vind het zeker jammer.

Nu wordt er altijd wel gezegd, voor elke deur die dicht gaat, gaat een andere deur open, maar soms bijft die deur ook echt dicht.....

Dit jaar hebben we afscheid  moeten nemen van een veel te jong lief vriendinnetje, zo hard geknokt en niet gewonnen. Zij sloot een periode van ziek zijn, onzekerheid en pijn af. In herinnering zal ze er nog altijd zijn, maar tastbaar sluit je iets af wat nooit meer terugkomt.
En nog maar heel kort geleden overleed een collega-vriendinnetje veel en veel te jong, net 5 weken mama en zo gelukkig.
Deuren die dicht zijn, die dicht blijven...... want zij zijn gewoon niet vervangbaar door een andere "deur".

Het jaar van de afsluiting sluiten we bijna af. Tijd dat we ons gaan bezinnen op een nieuw thema.
Op naar 2013..........